Drew Barrymore kończy 50 lat. Historia gwiazdy jest wstrząsająca

Drew Barrymore przyszła na świat 22 lutego 1975 roku w Culver City, niedaleko Hollywood. Jej pradziadkiem był pochodzący z Anglii aktor teatralny Herbert Blythe, który po przybyciu do Stanów Zjednoczonych przyjął nazwisko Barrymore i poślubił Georgianę Drew, utalentowaną aktorkę. Patriarcha dynastii Barrymore’ów przeżył w 1901 roku załamanie nerwowe i do śmierci w 1905 roku pozostawał w szpitalu psychiatrycznym.

Dzieci Maurice’a: Lionel, Ethel i najmłodszy John – dziadek Drew – poszły w ślady wiecznie zajętych pracą rodziców. Ethel została cenioną aktorką teatralną i filmową (zdobyła Oscara za "Nic oprócz samotnego serca"). Nawet, gdy jej kariera kwitła, Ethel zaglądała do kieliszka. W wieku 60 lat pokonała nałóg.

Jej brat Lionel w 1925 roku uzależnił się od morfiny. Natomiast John przez lata walczył z alkoholizmem i walkę przegrał. Uzależnienia pogrążyły także jego syna, Johna Drew Barrymore’a, który bez opamiętania sięgał po narkotyki i alkohol, oraz córkę Dianę, która w 1960 roku zmarła wskutek przedawkowania leków.

Drew, córka młodszego Johna Barrymore’a i Jaid, już w młodym wieku była świadkiem niszczącej siły uzależnień. Jako nastolatka miała się przekonać, że sławni przodkowie przekazali jej w genach nie tylko talent, ale i autodestrukcyjne skłonności.

Drew rozpoczęła przygodę z show-biznesem w wieku 11 miesięcy, występując w reklamie. Mając dwa lata, debiutowała na ekranie, a jako pięciolatka wystąpiła w dwóch produkcjach: "Bogie" i "Odmienne stany świadomości". Rola w filmie Spielberga "E.T." (1982) przyniosła jej sławę i nagrodę Young Artist Award. Drew nie miała nawet dziesięciu lat, a już była jedną z największych gwiazd Hollywood.

Popularność, zainteresowanie mediów i rosnąca presja przytłoczyły młodziutką aktorkę. Mało tego, Jaid pozwoliła córce spędzać z nią noce w Studio 54 – słynnym nowojorskim klubie nocnym odwiedzanym przez celebrytów, gdzie zażywanie narkotyków nikogo nie szokowało. W swojej autobiografii "Little Girl Lost", opublikowanej w 1990 roku, Drew wyznała, że zaczęła pić alkohol w wieku dziewięciu lat, rok później regularnie paliła trawkę, a mając 12 lat, była uzależniona od kokainy.

W wieku lat 13 trafiła do ośrodka odwykowego, a wkrótce próbowała popełnić samobójstwo, podcinając sobie żyły. W wywiadzie z 2010 roku powiedziała, że w tamtym momencie swojego życia pragnęła jedynie współczucia i uwagi. "Nie chciałam umierać. Ale chciałam uciec od mojej matki". Uzależnienia, odwyk, a potem sądowa batalia o niezależność ściągały na dziewczynę uwagę mediów. Było to psychicznie obciążające.

W wieku 15 lat Drew złożyła w sądzie dla nieletnich pozew, domagając się pozbawienia Jaid władzy rodzicielskiej. Wygrała sprawę. Uniezależniła się od matki i zamieszkała sama. Wiedząc, że może liczyć tylko na siebie, postanowiła się sobą zaopiekować. Nie było to jednak łatwe. "Niska samoocena dręczyła mnie przez lata" – zdradziła w swojej autobiografii. "Naprawa mojej niskiej samooceny była główną częścią mojego leczenia podczas odwyku".

Drew była jeszcze nastolatką, gdy po raz drugi zgłosiła się na odwyk. Wszystkich budzono o 7:30, potem, od 9:00 do 12:00, młodzież miała lekcje. Następnie był czas na terapię grupową, konsultacje, kolację, a później uczestnictwo w grupach terapeutycznych z innymi pacjentami i rodzinami.

Na początku Drew uważała nazywanie siebie alkoholiczką lub narkomanką za żart. "Nie traktowałam tego poważnie i udawałam" – wyznała. "Stopniowo jednak, gdy słuchałam, jak inni opowiadają o swoich doświadczeniach z uzależnieniem, zaczęłam analizować własne zachowania, uczucia i zdałam sobie sprawę, że mam niezwykle podatną na uzależnienia osobowość. Moi przyjaciele mówili mi, że jestem obsesyjna, kompulsywna i przesadnie ambitna. Wtedy zrozumiałam, że naprawdę jestem uzależniona" – dodała.

Jedną z najbardziej przerażających rzeczy, jakie Drew musiała zrobić na odwyku, była konfrontacja z nowymi i przytłaczającymi emocjami. Gdy nie była trzeźwa, udawało jej się tłumić niską samoocenę, urazę i gorycz wobec matki, która nie zapewniła jej wsparcia ani poczucia bezpieczeństwa.

"To było przerażające, stanąć twarzą w twarz z uczuciami, które wypierałam za pomocą alkoholu i narkotyków" – powiedziała. "Istnieje pokusa, aby myśleć, że po zakończeniu programu leczenia jesteś całkowicie wyleczony. Prawda jest taka, że nigdy nie jest się w pełni wyleczonym. Musisz nauczyć się radzić sobie z problemami, które podsycają i nasilają twoją chorobę po wyjściu z odwyku".

Po ukończeniu kilku programów odwykowych (wszystkie przed 16. urodzinami), Drew długo pozostawała trzeźwa.

"Moje bliskie przyjaźnie z ludźmi, którzy również byli na odwyku, pomogły mi zachować trzeźwość" – mówiła wielokrotnie. Udało jej się porozumieć z ojcem, nim zmarł na raka. Pogodziła się też z matką. Trzykrotnie wychodziła za mąż. Z marszandem Willem Kopelmanem doczekała się dwóch córek: Olive i Frankie. Rozwód w 2016 roku był dla niej niezwykle bolesnym przeżyciem. Przeżyła wówczas załamanie i szukała ukojenia w alkoholu. Dzięki niezwykłej sile woli i miłości do córek po raz kolejny wyszła na prostą.

Drew Barrymore, doskonale pamiętana jako Gertie z "E.T.", to jedna z nielicznych dziecięcych gwiazd, którym udało się kontynuować karierę w dorosłości. Jest cenioną aktorką, scenarzystką, reżyserką i producentką.

Za rolę w "Szarych ogrodach" otrzymała Złoty Glob i nagrodę Screen Actors Guild Award. Była też nominowana do nagrody BAFTA i dziewięciokrotnie do nagrody Emmy. Zagrała między innymi w thrillerze "Trujący bluszcz", komediodramacie "Chłopaki na bok", komedii Woody’ego Allena "Wszyscy mówią: kocham cię" czy biograficznym filmie "Chłopaki mojego życia". W 2004 roku otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame. Od września 2020 roku jest gospodynią programu "The Drew Barrymore Show", reklamowanego przez stację CBS jako "optymistyczny i inspirujący". Również w osobistej historii Drew jest coś optymistycznego oraz inspirującego.