Nie żyje Zofia Ołdak. Filmowcy żegnają polską reżyserkę
Nie żyje Zofia Ołdak, polska reżyserka i animatorka. Była autorką kilkudziesięciu polskich krótkometrażowych animowanych filmów. Informację o jej śmierci przekazało Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Animatorka zmarła 3 grudnia 2025 roku, lecz wieści o jej śmierci ujrzały światło dzienne kilka dni później. Miała 95 lat.
Nie żyje Zofia Ołdak.
Zofia Ołdak była polską reżyserką, animatorką i operatorką filmową, urodzoną 14 maja 1930 roku w Łodzi. Zasłynęła jako jedna z najważniejszych autorek filmów animowanych oraz twórczyni produkcji dla dzieci i młodzieży, a jej dorobek przez dziesięciolecia pozostawał rozpoznawalnym elementem polskiej kultury audiowizualnej.
Nie żyje Zofia Ołdak
O śmierci Zofii Ołdak poinformowali przedstawiciele Stowarzyszenia Filmowców Polskich, do którego należała.
Żegnamy Zofię Ołdak. Reżyserkę filmów animowanych, autorkę zdjęć filmowych i scenarzystkę. Zrealizowała blisko czterdzieści filmów krótkometrażowych: animacji i dokumentów. Była aktywną członkinią Stowarzyszenia Filmowców Polskich i laureatką Nagrody SFP w 2015 roku. Zofia Ołdak została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Zmarła w wieku 95 lat - czytamy na oficjalnym Facebooku Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Małgorzata Socha o dekoracjach świątecznych. Będzie na bogato?
Kim była Zofia Ołdak?
Zofia Ołdak w trakcie swojej kariery stworzyła około czterdziestu filmów krótkometrażowych – animowanych, fabularnych i dokumentalnych – oraz jeden pełnometrażowy film animowany. Do produkcji, które na stałe wpisały się w historię polskiej animacji, należą przede wszystkim serial "Piesek w kratkę", emitowany w latach 1968–1971, a także "Plastusiowy pamiętnik", realizowany na początku lat osiemdziesiątych.
Oba tytuły przez lata cieszyły się niesłabnącą popularnością i były wielokrotnie powtarzane w telewizji, trafiając do kolejnych pokoleń dzieci. Ołdak tworzyła także filmy krótkie o charakterze edukacyjnym, komediowym lub społecznym, w tym m.in. "Pchłę Szachrajkę", "Uwaga! Pociąg!", "Czerwone stop! Zielone jedź!" oraz filmy dokumentalne, takie jak "Piosenka o porcelanie" czy "Abecadło kaszubskie". Jej jedyny pełnometrażowy film – "Halo, jestem tutaj!" – miał premierę w 1991 roku.
Była nie tylko reżyserką, lecz także autorką scenariuszy, operatorką i scenografką, co pozwalało jej tworzyć spójne, konsekwentne stylistycznie produkcje. W wielu projektach łączyła animację z żywym planem, co w tamtym czasie stanowiło technikę wymagającą dużej precyzji i umiejętności. W 1968 roku dołączyła do Stowarzyszenia Filmowców Polskich i przez lata brała udział w jego pracach, angażując się także w działalność organizacji twórczych związanych z kinem animowanym.
